Braziliaan slijt zijn dagen in de favela’s van Rio de Janeiro
Hoe zou het zijn met Adriano Leite Ribeiro? Tijdens het eerste decennium van deze eeuw schreven velen de Braziliaanse aanvaller een grootse toekomst toe. ’L’Imperatore’ ging echter sneller dan verwacht kopje onder en tegenwoordig leeft hij een bescheiden leven in de favela’s van Rio de Janeiro. Een ondergang waarover de intussen 42-jarige Adriano nu een brief schreef.
Met zijn linkerbeen boezemde Adriano zowat elke defensie angst in. Vooral in zijn periode bij Inter piekte de Braziliaan, met 47 doelpunten en vier Italiaanse titels. Maar na het overlijden van zijn vader ging het snel bergafwaarts met de Braziliaan.
De 48-voudige international verliet in 2009 Inter voor een terugkeer naar eigen land. Adriano keerde nog even terug naar AS Roma, maar na weinig succesvolle periodes bij Corinthians, Atlético Paranaense en Miami United stopte hij er in 2016 mee op 34-jarige leeftijd.
Sindsdien leeft Adriano het leven wat hij leefde voor zijn opmars naar de voetbaltop: in de beruchte favela’s van Rio de Janeiro. Deze week dook er nog een video op van de gewezen topspits, die genoot van een uitje met zijn vrienden en een bekertje bier.
Niet veel later dook er een getuigenis van Adrian himself op bij ’The Players’ Tribune’. „Weet je hoe het voelt om een belofte te zijn? Ik weet het. Inclusief een onvervulde belofte. De grootste verspilling van het voetbal: ik”, klinkt het scherp.
„Ik hou van dat woord, verspilling. Niet alleen vanwege de klank, maar ook omdat ik geobsedeerd ben door het verspillen van mijn leven. Ik voel me prima zo, in een hectische verspilling. Ik geniet van dit stigma.”
„Ik gebruik geen drugs, zoals ze proberen te bewijzen. Ik ben geen crimineel, maar dat had ik natuurlijk wel kunnen zijn. Ik drink om de dag, ja. (En de andere dagen ook.) Hoe komt iemand als ik op het punt dat ik bijna elke dag drink? Ik geef anderen niet graag uitleg. Maar hier is er een. Ik drink omdat het niet makkelijk is om een belofte te blijven. En het wordt nog erger op mijn leeftijd. Ik ging kapot in Italië. Ik greep naar de wodka. Ik overdrijf niet: ik heb al die shit in mijn eentje opgedronken. Ik viel flauw in de stoel omdat ik zoveel had gedronken en gehuild, de hele nacht lang. Wat moest ik doen? Ik was niet voor niets in Milaan.”
„Het was waar ik mijn hele leven van had gedroomd. God had me de kans gegeven om voetballer te worden in Europa. Het leven van mijn familie is er veel op vooruitgegaan dankzij de Heer en alles wat Hij voor mij heeft gedaan. En mijn familie heeft ook veel gedaan. Ik moest slechts een kleine prijs betalen, maar dat weerhield me er niet van om verdrietig te zijn.”
