Eerst probeerde Vinicius Junior het publiek op te peppen. Vervolgens stak Rodrygo zijn armen omhoog, smeekte om meer geluid. Het Santiago Bernabéu reageerde nauwelijks. Er waren meer fluitconcerten dan juichende aanmoedigingen tijdens de wedstrijd van dinsdag tegen AC Milan. Sommige fluitconcerten waren voor Milan. De meeste waren voor Real Madrid.
Even verschoof de sfeer. Antonio Rudiger schoot een rebound binnen met nog negen minuten te gaan, waardoor het 3-2 werd. Het Madrid-lied begon te spelen. Maar toen stapte de video-assistent in en keurde hij het doelpunt van Rudiger af wegens buitenspel.
Zo veranderde het onvermijdelijke comebackgevoel, dat zo kenmerkend was voor de meest indrukwekkende Champions League-overwinningen van Madrid, van iets vanzelfsprekends naar iets onzeker. Er kwamen kansen, maar ze gingen weer voorbij. Vinicius stuurde een kopbal naast. Brahim Diaz kreeg de bal niet voorbij Mike Maignan van dichtbij. Eder Militao schoot een volley ver over de lat. En het was voorbij. Milan won met 3-1, en versloeg Madrid voor het eerst sinds 2009.
Het leek zo wanhopig. Madrid had zoveel van zijn recente geschiedenis opgebouwd uit overwinningen vanuit achterstanden, weigerend om nederlaag te accepteren met de klok die wegtikte. Ze toonden kalmte wanneer andere teams zouden smelten. Maar dinsdag waren ze een hoopje ellende. Het team van memorabele wendingen kon er geen nieuwe produceren.
Milan speelde ondertussen met echte moed in de Spaanse hoofdstad. Je zou kunnen beweren dat ze geen andere keuze hadden. Ze staan zevende in de Serie A en begonnen de week op de 25e plaats in de Champions League. Ze moesten wel iets laten zien.
De Rossoneri konden ook kracht putten uit de manier waarop Lille Madrid vorige maand versloeg en hoe Borussia Dortmund twee weken geleden zo gemakkelijk een vroege 2-0 voorsprong nam in het Bernabéu. Maar dit resultaat was niet alleen een verrassende nederlaag. Het was overtuigend. Madrid stond dinsdag negen schoten op doel toe – meer dan ze ooit in een thuiswedstrijd op dit punt in de competitie hebben toegestaan sinds het begin van het seizoen 2003-04.
Madrid heeft in het verleden wel vaker veel doelpunten geïncasseerd en toch een manier gevonden om te winnen. Ze plaagden hun tegenstanders, gaven ze een voorsprong om deze dan definitief weer af te nemen. Carlo Ancelotti – en Zinedine Zidane voor hem – vertrouwde erop dat zijn spelers zelf de problemen zouden oplossen en naar de overwinning zouden leiden. Ancelotti en Zidane lieten ze hun gang gaan, wetende dat ze het goed zouden maken.
Maar dat gebeurde niet toen Barcelona hen verpletterde in El Clasico afgelopen weekend, en ook nu niet. De comebackwinst tegen Dortmund – waarin ze een 2-0 achterstand omdraaiden naar een 5-2 overwinning – voelt nu als de uitzondering.
Los Blancos speelden vroeger met een gevoel van beheersing en controle wanneer ze achterstonden, alsof ze precies wisten wat er zou gebeuren, wachtend op hun kans om toe te slaan en alles eraan doen om die kans te grijpen. Maar dat vertrouwen ontbreekt nu. Ze gaan van het ene naar het andere en ondervinden de gevolgen. Spelers die beter zouden moeten weten, geven de bal weg in neutrale situaties. Ze zetten druk, maar alleen kort, waardoor teams zoals Milan de kans krijgen om rustig uit de verdediging te komen.
Als Ancelotti rock-‘n-roll voetbal wil, moeten de sterren van het team iedere noot perfect spelen. Maar dat is niet gebeurd. Kylian Mbappé voelt zich niet op zijn gemak als targetman. Jude Bellingham lijkt niet gelukkig met het vuile werk op het middenveld. Rodrygo is er af en toe bij en heeft al zes wedstrijden geen doelpunt gescoord.
Het is alsof ze hun kompas verloren zijn. Karim Benzema is er niet meer om in de blessuretijd te scoren. Nacho Fernandez is er niet om de kalmte achterin te bewaren. Toni Kroos is er niet om secuur de passes te geven. Het is niet dat deze spelers niet zouden kunnen leveren wanneer dat nodig is. Het is dat Madrid altijd wist dat ze dat zouden doen.
